Wezwany przez oficera jakiegoś, który do mej stancyi w hotelu wszedł w asystencyi żołnierza, opuściłem Tarnów i wyjechałem do majątku mego, do Łęk. Że dom był pusty, zimno i zawierucha na polu, dałem polecenie ogrzania niezamieszkanych pokoi, a sam dla złej drogi konno ze służącym puściłem się do Łęk górnych. Tam zastałem Tomasza Romera, szwagra p. Karola Bobr., obaj bowiem mieli za żony Lubienieckie.

Wielkie płaty śniegu popędzane od silnego mroźnego wiatru, biły w okna naszego samotnego leśnego mieszkania w Machowy, podczas gdy z mym bratem pożywaliśmy obiad, wprawdzie nie książęcy, lecz smakujący nam wybornie. Cała przyroda zdawała się okazywać ogrom swéj siły, jakoby usiłowała zakryć nieprzenikniona oponą gęsto padającego śniegu, rozpoczynające się czyny okrucieństwa.